روسیه و ایران

روسیه در ریخت کنونی خود و تغییر ماهیت از یک حکومت قومی و محلی «اسلاو» در حاشیه مسکو ، به یک کشور بزرگ، دارای دیرینگی ای کمتر از پانصد سال است! پس از پشت سر نهادن دوران نوجوانی و نیرو گرفتن، همزمان با انجام اصلاحات چشم‌گیر در امور درونی، پتر، سیاست گسترش مرزهای آن کشور را افزون بر امپراتوری عثمانی، پروادار امپراتوری ایران ساخت و در سال ۱۷۲۲ میلادی نخستین دست درازی سپاهی روس‌ها از راه آب‌های کاسپین و اپاختر قفقاز بر دولت سست شده آنگاه صفوی انجام گرفت.

در زمان فتحعلی‌شاه قاجار و فاصله سال‌های ۱۸۰۵ تا ۱۸۱۳ دور دیگری از جنگ میان روسیه و ایران به برتاب(تحمیل) پیمان نامه ننگین گلستان و جنگهای دو کشور از سال ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۸ به برتاب پیمان نامه ننگین ترکم‌چای و از دست رفتن بیش از چهل شهر ایران در حاشیه آب‌های کاسپین و آسیای مرکزی انجامید.

پس از نشیب حکومت تزاری، سیاست گسترش میانبندان رخنه روسیه از راه ایران به سوی شاخاب پارس از سوی حکومت سوسیالیستی اتحاد شوروی دنبال شد.

ریخت دادن به دو دولت ساختگی در آذربایجان و کردستان و جایگیری ارتش سرخ در درون خاک ایران، به بهانه خوانده شدن از سوی دولت محلی! تبریز ، نماد عدم تغییر نگاه دشمنانه و فرصت طلبانه شوروی به ایران بود.

پس از فروپاشی اتحاد شوروی نیز سیاست‌های دشمنانه مسکو بر ایران بُریده نشد. بستن پیمان های دوسویه با جمهوری آظربایجان و قزاقستان در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۸ بمنظور بخشبندی دریای کاسپین و سرچشمه های کف و زیر آب، با وجود ابراز مخالفت ایران و ناقانونی شمردن پیمان های دوسویه در این رابطه، برگزاری رزمایش دریای در کاسپین برای جای گرفتن کنار آظربایجان پس از پرواز هشدار دهنده دو فروند فانتوم اف-۴ ایران برفراز یک کشتی اکتشافی جمهوری آظربایجان در سال ۲۰۰۰ و خودداری از به رسمیت شناختن حقوق دادگرانه ایران در حوزه کاسپین نمونه‌هایی است از سیاست‌های نادوستانه رهبران کرملین در برابر ایران، که آقایان از آنها به عنوان «دوست استراتژیک» یاد می‌کنند.

گشودن مرزهای کشور ( به بهانه همکاری‌های استراتژیک) بروی واحدهای سپاهی همسایه نیرومندتر که طی ۴۰۰ سال گذشته از هر کارپروای شدنی برای جنگ افروزی، اشغال و دست درازی آب و خاک ایران و تلاش برای تجزیه آن پرهیز نداشته  و در اکنون دعاوی کرانه های میهنی ایران در حوزه کاسپین نیز با آن مطرح است، بازندانی(اشتباه) تاریخی بزرگ و شمارش نشده‌ای است که باید انتظار داشت با واکنش‌های تند اندیشه های همگانی روبرو شود.