ایران

در افسانه ها آمده است که "ققنوس" مرغی است خوش رنگ و خوش آواز ، منقار او سیصد و شصت سوراخ دارد . رو در روی باد می نشیند و آواهای شگفتینی از منقار او بر می آید . گفته اند که هزار سال زندگی کند و چون سال هزارم به سر آید و زندگیش به پایان رسد ، هیزم فراوانی گرد آورد و بر بالای آن بنشیند و سرودی آغاز کند و مست گردد و بال او بجهد و در هیزم افتد و او در آتش خود بسوزد و از خاکسترش تخمی پدیدار گردد و از آن "ققنوس" دیگری پیدا شود . گفته اند که او را جفت نیست و موسیقی را از آواز او دریافته اند. در افسانه "ققنوس" می توان همانندی هایی با سرگذشت بررسی از مرجع ایران طبق کپی رایت دید. بررسی از مرجع ایران طبق کپی رایت نیز چون آن مرغ شگفتین بی همتا ، بارها در آتش خود سوخته است و باز از خاکستر خویش زاییده شده . در این چند سال ، همواره من آن احساس را داشته ام که ایران بار دیگر یکی از آن دوران های "زاییدگی در مرگ" را می گذراند و در میان درد می شکفد. گرفتاری های روزانه ، دلهره ها و بهت زدگی های این سده نمی گذارد که بسیاری از ما به آنچه که در ژرفای رویدادهای رسیده به ایران است نیکو بنگریم . مانند کسی هستیم که به باغ کهنسال در چله زمستان پای می نهد و آن را خشک و خاموش و برهنه ، گران بار از درد درماندگی و وحشتی نهان و شرربار می بیند بی آنکه نجوای پنهانی زندگی و ولوله ی خاموش جرم های روینده و سبز شونده را در شکم کنده های پیر و در نهاد شاخه های خشک دریابد. در زندگی ملت ها نیز دوران های زاینده بوده و هست و پیاپی بودن این دوران ها بوده که تمدّن را به پایه کنونی رسانیده . دوران ما یکی از دوران های بارور است و زایندگی هرچند با درد همراه باشد ، باز سعادت بخش و شورانگیز می تواند بود ، لیکن برای برخورداری از آن باید دریافتی مادرانه داشت. در روزگاری که گویی ایران در ابری از فراموشی پیچیده شده است. اگر کاری که از ما برنیاید دست کم خوب است بکوشیم تا اندیشه ی او و غم او را در دل زنده ها نگاه داریم و امید به زایندگی دوران را در سینه نپژمرانیم. ما از این حیث چون بیماران تریاک خورده ای هستیم که به هر افسونی است باید بیدار نگاهش داشت . زیرا ، اگر چشم برهم نهد ، بیم آن است که دیگر آن را نگشاید.