در رم باستان

داشتن یک توالت برای خود در روم باستان ویژه آشکوب اشراف و دارایان بود و بخش سترگ مردم ناچار بودند برای توآلت کردن به توالت‌های همگانی بروند . رفتن بخش بسیاری از مردم به توالت‌های همگانی، کم کم به این جاها ، جایگاهی فراهمادی(اجتماعی) ویژه‌ای بخشیده و آنها را به برزنی برای دیدار و گفتگو برگرداند. در سده دوم میلادی، بکارگیری کانال‌های آب و هرزآب(فاضلاب) همگانی برای همه شدنی نبود و تنها اشراف و دارایان پَرگ(اجازه) داشتند در خانه‌های خود توالت داشته و آن را به کانال‌های هرزآب(فاضلاب) شهر بپیوندانند . تهیدستان و ناگریز آشکوب میانه باید به دستشویی‌های همگانی می‌رفتند که هیچ حریم خصوصی نداشت.

شدنی نبودن بکارگیری هرزآب شهری ، مردم روم آن زمان را ناچار به گزیدن یکی از دو گزینه رفتن به دستشویی همگانی و یا توآلت درون ظرف‌هایی که در خانه داشتند ، کرده بود. به شُوند آنکه وضعیت بهداشتی توالت‌های همگانی اندکی بهتر از نَهش های(شرایط)  خانه بود، همه مردم به بکارگیری توالت‌های همگانی روی آوردند.

دستشویی‌های روم باستان ردیف‌های سنگ‌هایی بزرگی بودند که هر چند متر ، سوراخی در آنها درست شده بود . برای شستشوی پس از توالت نیز رومی‌ها یک تکه اسفنج را به چوبی بسته و آن را درون حوضی آبی که در نزدیکی آنها جای داشت فرو کرده و تن خود را با آن پاک می‌کردند.

تک ها در این توالت‌ها هیچ حریم خصوصی نداشتند و هر تک در کنار تک های دیگری که برای توآلت به آنجا آمده بودند، می‌نشست و کارش را انجام می داد. برخی از این دستشویی‌ها گنجایش پذیرش 100 زن و مرد ، از همه رده‌های سالی را به طور همزمان داشتند.

کم کم، نبود حریم خصوصی برای تک ها ، توالت‌های را به جایی فراهمادی(اجتماعی)، به مانند کافه‌های امروزین، برای گفتگو درباره زمینه های گوناگون دگر کرد. برخی از اشراف و ثدارایان آن زمان برای بهم بستگی با مردم فرودست و آشنا شدن با نگرها و اندیشه‌های آنان ، به این توالت‌ها آمده و با مردم عادی به گفتگو می‌نشستند. دولت‌ها نیز با فرستادن خبرچینان خود به توالت‌های همگانی ، درباره تک های مختلف شنوادان(اطلاعات) گرد می آوردند.

سرچشمه :

http://farsi.alarabiya.net/fa/international/2017/08/03