«کوتاه از آنچه در شاخاب پارس گذشت»

یاشار تبریزلی

با آمدن پرتغالي ها از آغازه سده 16 ترسایی ، براي يك صد سال شاخاب پارس در چیرگی پرتغاليها بود. شاه عباس بزرگ در سال 1602 م بحرين را از پرتغالي ها پس می گیرد و در سال 1612 ترسایی ، «جلفاوه» كه امروز امارات متحده نامیده می شود را به ایران باز می گرداند. در1820 ترسایی پس از آزاد کردن قشم ، هرمز آزاد می شود . در زمان صفويه فرمانرانی ايران بر شاخاب پارس آشکار است.

با دست درازی بریتانیایی ها در 1820 ترسایی ، استراتژي ايران زدايي یا همان از میان بردن رخنه فرهنگي ايران می آغاز. در نخستین گام بریتانیا جلوی ایران را در داشتن يك نيروي دريايي سيستماتيك و مدرن می گیرد . سپس در بازپی راهبرد «ايران زدايي» برآن شدند تا فرهنگ ايراني و زبان فارسي را به ویژه در میانبندان نیمروزی شاخاب پارس کم کم بي رنگ كنند ، به ويژه در بحرين كه جمعيتي ايراني و شيعه هم داشت . بریتانیا جلوی هر مكتب يا مدرسه اي به زبان فارسي را در آنجا گرفت کما اینکه در هندوستان نیز كه زبان فارسي ، زبان درباري بود ، از 1850ترسایی تلاش کردند تا انگلیسی جای آنرا بگیرد و سرانجام گرفت.

جدای از از بحرين ، در افغانستان نیز پس از پیمان نامه ننگین پاريس مي بينيم كه تاريخ 2500 ساله ویژه ای براي آنها ساخته مي شود که در آن به دروغ چنین می نویسند که سه بار در افغانستان در درازنای تاریخ اشغال شده است و آن سه بار در زمان هخامنشيان ، ساسانيان و صفويه بوده است ! همين برنامه را تزارهاي روس و پس از آنها کمونیست ها در آسياي مركزي و قفقاز انجام دادند.

بریتانیایی ها در درازنای سده 19 ترسایی ، استراتژي ايران زدايي را پی گرفتند و آبخوست های ايراني همچون قشم و هنگام را به نام امام يا سلاطين مسقط و عمان ! فارسي را به نام كويت ! و تنب ها و ابوموسي را به نام شارجه و راس الخيمه ! خواندند.  سپس بر آن شدند تا نام شاخاب پارس را دگر کنند . گواه آن پرونده اي است يك برگي با نام پيشنهاد دگر کردن نام شاخاب پارس به خليج عربي(به سال 1938 م در ايودي آفيس و ركورد آفيس)

در حالي كه مردمانی كه در نیمروز شاخاب پارس پدیدار شدند ،  باشندگیشان از 200 تا 250 سال نمی گذرد ، آغاز کوچ آنها به میانبند شاخاب پارس ، کوچ اعراب «اتوبي» است كه يك شاخه به كويت رفتند و به نام «آل صبا» شناخته شده اند . شاخه اي دیگر به بحرين رفتند و در واپس سده 18 چیم(يعني) يكسال پیش از مرگ كريم خان در آنجا باشنده شدند . اعراب «بني يال» و «ابوالفلاسه» كه هم زمان در دبي و ابوظبي جای گرفتند ، در نيمه سده 18 م از صحراي نجد به میانبند شاخاب پارس آمدند و به همين شیوه «آل ثاني» و «آل سُحريان» و اعراب «بني كعب» به شاخاب پارس روان شدند.